Neuro-reactivatie

Neuro-reactivatie versus neuro-revalidatie

Neuro-reactivatie richt zich zowel op de patiënt als op hulpverleners. Door gerichte training en door het geven van gerichte cursussen kan men met neuro-reactivatie aan de slag. Neuro-reactivatie is een initiatief van Jan van de Rakt.

Neuro-reactivatie heeft minder hoge doelstellingen dan neuro-revalidatie. De reactivatie is vooral gericht op “lichamelijk” vermogen en niet zo specifiek op cognitieve of gedragsrevalidatie zoals bij de revalidatie het geval is. Uiteraard zijn deze aspecten voor zowel de revalidatie als de reactivatie wel heel belangrijk, maar het behoort niet tot mijn therapeutische specialisatie.

Wat is neuro-reactivatie dan wel?

Neuro-reactivatie wil alle therapeutische trainingsmethodieken gebruiken om patiënten met een centraal neurologische lijden op een zo hoog mogelijk niveau te brengen en daar zo lang mogelijk te houden.

Het betreft steeds minimaal twee aspecten, namelijk:

1. Verder trainen na de revalidatie om het behaalde resultaat uit te breiden. Na een CVA (beroerte) zal het spontaan herstel na 6 maanden afnemen en dan zal alleen intensieve training verdere verbetering kunnen opleveren.
2. Het trainen op de restvermogens opdat patiënten met aandoeningen met een progressief degeneratief karakter zolang mogelijk op een optimaal niveau blijven functioneren. Dan denken we aan de ziekte van Parkinson, M.S. etc.

Bij dementie (ook een centraal neurologische aandoening) dienen we voorzichtig te zijn met de kwantiteit van de training. Het is belangrijk dat er niet teveel gevraagd wordt van de hersenvermogens van mensen met dementie. Dat betekent geenszins dat deze patiënten niet te behandelen zijn. Steeds zal men het vermogen (capaciteit) van de hersenen moeten analyseren, zodat het systeem niet overbelast zal raken. Dat zou ten koste kunnen gaan van de levenskwaliteit van de patiënten met deze aandoening. Als leidraad voor de behandeling gebruiken wij het “Rakt”- concept.

Alignment

Neuro-reactivatie heeft vaak te maken met problemen die onoverkomelijk lijken. Eén van de meest voorkomend reden dat de behandeling niet slaagt, is het ontstaan en het bestaan van “contracturen”. In de engelse literatuur gebruikt men het woord “alignment” hiervoor. Met alignment wordt bedoeld dat een verstoring het gehele lichaam kan aantasten in zijn mogelijkheden. Een verkorting in de kuit kan er voor zorgen dat de gewrichten daarboven niet op elkaar afgestemd zijn (niet meer “in align” zijn). Dit betekent dus dat juist in verpleeghuizen heel veel kennis en kunde moet zijn om “contracturen” te behandelen. De uitvoering van dergelijke behandelingen eist meer dan alleen maar kennis van neurologie. Er is met name inzicht nodig om te doorgronden waarom een “contractuur” ontstaat en hoe deze “te hoge spanning” omkeerbaar is (als dat nog mogelijk is).

Naar mijn mening veroorzaakt pathologische spanning (tonus) de meeste contracturen. Deze spanning is te beïnvloeden en dus zijn veel contracturen binnen een bepaalde tijd omkeerbaar. Behandelingen moeten zic”h richten op het verwerkingsproces in de hersenen door bepaalde input te geven (Basale Stimulatie) of door bepaalde behandelingen te geven aan zenuwen, (www.noigroup.com), gewrichten (www.mulliganconcept.nl) of spieren.